Kreşli Hayat

Güneş gözlüklerimin altından çaktırmadan ağlıyorum. Öyle sıkıyorum ki kendimi bıraksalar höyküre höyküre ağlayacağım. Arkada da Çınar "gitmeyeceğim" diye ağlıyor. Benim ağlamam sinirimden, onun ağlaması hem istememesinden hem nazından. 

Hormonlarım bir yandan, "Onun istemediği bir şeyi zorla yaptırıyormuşum hissi" bir yandan,  6. gün oldu ama hala sınıflara çıkmak istemiyor diğer yandan,  yaklaşan doğum nedeniyle "Ya alışmazsa stresi" öbüüüür yandan, kreşte kızdığım bazı şeyler dolayısıyla oryantasyon planlarına müdahale etme stresi bir yandan, evden çıkarken Çınar'ı ikna etmeye çalışırken yaşadığım gerginlik, kan, ter içinde kalma en öbür yandan, üstüne bir de sıcak eklenince ağlıyorum işte.

Çınar'ı bıraksam da kreşe, o içeride ben arabada bağıra bağıra ağlasam diyorum.

 

Nasıl Çınar normal çocuk tepkileri veriyorsa ben de normal bir anneyim işte. Bana Ç.G.E. Uzmanı gözüyle bakmayın.  Sadece 2.gün hiçbir açıklama yapmadan Çınar'ı yukarı yaka paça götürdüklerinde müdahale ettim. %50 -% 50 rol paylaşımı oldu ama o yukarıda ben de aşağıda ağlarken orda tamamen anne oldum işte.  Ne zormuş.

Sonrasında daha ılıman bir oryantasyon planı hazırlandı. Çınar'a daha uygun. Ben biliyordum ki Çınar gibi son derece temkinli, tanımadığı yetişkinlerle hemen iletişim kurmayı sevmeyen, önce gözleyen, emin olduktan sonra kendini açıp güven bağlarını atan ve annesine çok düşkün bir çocuğun  kreşe adaptasyonu uzun olacaktı. Hele ki hastaneden yeni çıkmış ve kardeşi olacak bir çocuksa bu.

Yarın başlayalı 2 hafta olacak ama biz kreşin gezilerinden dolayı 6 kez gittik henüz.
Öğretmenini reddetti, sadece okul pskilogunu kabul etti. Nedeni ise "Ben öööretmenden tanıyorum(-utanıyorum)." Öğretmeninin ona bakmasını bile şiddetle reddetti.

Öğretmenin boş oldugu bir an sadece çok sevdiği okul bahçesinde bir süre onunla oynadı. Sonrasında geriye yukarı çıkmak kaldı. Beraber çıktık ama sadece gözlem yaptı. Arada girdi oynadı.
Bugün yine beraber çıktık ama ben 15 dk sonra aşağı indim. beni unnutmuştu. 1,5 saat kadar bensiz yukarıdaydı.
Faaliyetlere katılmamış ama bu da çok büyük bir adım.
Sonrasında da yalnız çıkması, ardından benim sadece çıkışlarına gitmem ve evden ağlamadan gitmesi kalıyor. Bu sonuncusu biraz uzun süren bir süreç aslında. Çoğusu evden ağlayarak çıkıp oraya gidince unutuyor.
Tek dileğim bebek doğana kadar alışması. Yoksa hala hazırlıklarımı bitiremedim.

33 hafta 2 günlük olduk bile.  Yapılması gereken o kadar çok şey var ki, hala bir çoğuna başlayamamış olmak bile beni daraltmaya yetiyor.
"Alıştıııık" başlıklı bir yazıyla burada olmak umuduyla.........

Çıbık ve anası

Eğer bir kadına beddua etmek istiyorsan "Allah hamileleliğinin son zamanlarını yaza getirsin. Bir de üstüne varislerin çıksın da o sıcaklarda varis çorabı giy. Ama o çoraplar bacağına değil de boğazına geçmiş gibi hisset emi" demek lazımmış. 

Dışarısı 40 derece, evin içi 50 derece. Klimalar boğazlarımı şişirdi. "Neyse, 2 ay kaldı" deyip kendimi avutuyorum. Hiç birşey yapacak halim yok, çok fenayım.

Çıbık krakerimin tekrar gülen yüzünü görmek çok güzel. Kaybettiği kiloların 600 gr'ını 6 günde aldı hemen.
İlk 1 hafta müthiş agresifti. Hastanenin ve hastalığının verdiği bunalımdanmış. 2 gündür çok iyi maşallah.

Herşeye mızırdanmıyor, öfke nöbetlerimiz o kadar çok değil. Daha söz dinliyor. En azından ben daha az bağırıyorum. Sadece uyku saatlerimizde uykudan kaçmak için bütün kozlarını oynuyor.

En son ben cadı anneye bağlayıp  "Çınaaaaaaaaaar" diye bütün siteyi inletince tırsıp yatağa yatıyor ve "Babamı istiyoruuuuum. Sen ben üzdün amaa" diye ağlıyor.

Aslında beni yoran çocuk değil, sevgili babamız. Çınar'dan çok onunla mücadele ediyorum.  "Bu davranışları hep senin yüzünden" derken buluyorum çoğu zaman kendimi.  Tamam, ben de yanlış olduğunu bile bile çok hata yapıyorum, ama aynı dili konuşamadığımız için Çınar doğru davramışın hangisi olduğunu öğrenemiyor. Herkes benden %0 hatalı bir çocuk yetiştirmemi bekliyor ama tam da hamileliğim 3 yaşına ve sıcaklara gelmesi sinirlerimin çok gevşek olmasına neden oluyor.

Çıbık'ın babası oldukça duygusal davranıyor. "Üüüüüüüüü ben korktum, ben babamsız uyuyam"ı duyunca yelkenler iniyor.
Şu anda uyku konusunda 1,5 yıl öncesine geri döndük. Yatağına bırakıp, iyi geceler deyip odadan çıktığım, sabaha kadar kendi yatağında uyuduğu zamanlar son 2 ayda tarihe karıştı. Tarih oldu!!!!!!!!!!!!!!
3-4 yaş arası korkuların depreştiği dönem. Bizde de "canavar" korkusu başgösterdi. Kuzenleri sağolsun, "canavar" kavramını hayatımıza soktu. Bir de eskaza gittiği yerlerde izlediği, saçmasapan, gereksiz, çocukları vahşileştiren çizgi filmlerin olduğu Cartoon Network kanalında gördükleri.

Çınar artık uykuya odada birisine sarılmadan geçemiyor ve geceleri yanımıza geliyor. Ben Çınar'ı eski günlerine döndürmek için 3 gün çabalıyorum, 4.günde babamız benden gizli yatağına kıvrılıveriyor. Çınar da zaten artık "Babaaa, korkuyoruuum" diye ağlıyor.

Doğuma 2 ay kala eski alışkanlıklarına döndürebileceğimi sanmıyorum. Özellikle geceleri yanımıza gelmemeyi. Zaten doğumdan sonra geleceği yer yine bizim yanımız olacak. Beraber uyumaya bir kez alıştırdıktan sonra gerisi çok zor artık.

Bu uzun bir mevzu. Bakalım önümüzdeki günler bize hangi yeni alışkanlıklar kazandıracak, hangi eski alışkanlıklarımızı hediye edecek.
Daha serin günlere....

Tanıştırayım: Çınar-Salmonella, Salmonella-Çınar

Bütün hastaneyi ayağa kaldıran bir damar yolu değiştirme mücadalesi sonrası biraz önce kan ter içinde yorgun düşüp uyuyakaldı. Cumartesiden bu yana aldığı serumlar, yapılan iğneler, alınan kanlar verilen ilaçlar benim, en çok da onun psikolojisini bozdu.

Bugüne kadar doktor, hastane ve hemşire kelimeleri onun için sadece kontrol amaçlı gidilen bol oyuncaklı güzel yerleri ifade ederken artık 10 m2'lik bir odada 1 hafta boyunca acı, ağrı, bazen zorla yapılan müdahaleler, yatağa hapsolmak ve sıkılmak demek oldu.

Yine de buna da şükür diyorum. Allah daha büyüklerini vermesin.
Tatilimizi zehir eden Salmonella bakterisini ya havuzdan ya yiyeceklerden kaptık. Her ne kadar çok hijyen bir otel olsa da ben de doktorlar da havuzdan kaptığını düşünüyoruz. Aynı şeyleri yedik çünkü.

Aşırı ishal, ateş, kusma üçlüsüyle Antalya'da gittiğimiz hastane bize yatacaksınız dedi.  İnanmadık, yola çıktık. Çıkmaz olsaydık. Eğer yolumuzun üstünde Afyon olmasaydı, karanlıkta, dağların içinde havale geçirirdi o titreme nöbet, ve ateşin üstüne. Bu arada alttan , üstten hiç durmadan çıkıyor.
İlk hastaneye attık kendimizi. Sabaha kadar serum aldık, Ankara'da bir hastaneye yetişmemizi sağladı o serum.
Geldik ve hala hastanedeyiz. Günde 40'ı bulan ishal sonunda 4-5'e kadar düştü. Kusma, ateş 2 gündür yok. Ama hala yemek yemiyor. Doktor kilosuna göre ağır bir tedavi uyguladıklarını söyledi.
Yarın evci çıkacağız ve serum almaya günde 2 kez geleceğiz. Yoksa sıkılmışılığın verdiği ağlama nöbetleri, aşırı hareketlilik, herşeye tepki gösterme beni çıldırtacak.
Çok bunaldı, neye tepki göstereceğini şaşırdı şu anda.

Aslında ben rahatım. Sabah, öğle, akşam yemeğim geliyor. Etim, tatlım, meyvem, ara öğünlerim hepsi var. Diyetisyen günde 2 kez uğrayıp birşey isteyip istemediğimi soruyor. Canım birşey istese hemen gönderiyor. Ne yemek, ne bulaşık, ne çamaşır. Sıcak havada odada buz gibi oturuyoruz. Çınar sıkılmasa doğuma kadar dururum. Doğumu da burada yapacağım nasıl olsa, hemen yukarı kata çıkıveririm.

Evde açılmamış valizler, çamaşırlar, karnımda 30 haftalık mercimoş ve hastane sonrası tüm huyu, suyu, düzeni değişmiş bir çocuk. Yandım ki ne yandım. Neyse ki bakıcımız gelemeyince bir yardımcı bayan buldum. Yoksa hem bedenen hem ruhen çok yorgunum. İyi ki de gitmişiz lanet tatile. Çok iyi geldi valla!!!!!!!!!!!!!!!

Tam da geçen hafta kreşe başlıyordu Çınar. Doktor 2 hafta sonra başlamasının uygun olacağını söyledi. Ancak toparlanır.

Evimizde tekrar sağlıkla koşup oynayacağı günler için çok dua ettim. Sanırım dualarım kabul oldu.
Bir daha havuz mu?? Uzun bir süre bizim sitenin havuzuna girmeyi bile düşünmüyorum. En güzeli güzel denizi olan bir butik otel.
Yoksa parasını önceden ödediğin otelin şezlonglarına uzanmak yerine bir hastane odasının yatak ve kanepelerine uzanırsın.

3. trimester

Şu hamilelik insanın çapını kaydıran birşey. Hele 2.kez hamişsen.
Hep insan ilk hamileliğim nasıl geçtiyse 2.de de öyle geçecek diye düşünüyor.  Ama öyle değilmiş.İlki de öyle çook rahat geçti diyemem. İlk 3 ayki bulantı ve son 2 ay fıtık olmam sebebiyle. Geri kalan zamanda çok da kilo almadığım için rahattı.

Peki şimdi?
Bu cadı kız bayağı zorladı beni. Tabii yüksek sesli düşünüyorum, beterin beteri var buna da şükür diyorum.
26+1 haftayı (6,5 ay)  tamamladığım şu günlerde 8 kilo alarak hamileliğime devam ediyorum. Hergün yüzme ve yürüyüş yapmaya çalışıyorum. Öyle çok yemek yiyesim yok. Yemiş olmak için yiyorum. Benim derdim tatlıyla. Çok canım çekiyor :(

Soldan 2 hamiş: Burcu, ben ve Emre Jr'ın annesi Sibel

Cadı mercimoşum neler yaptı bana:

Bulantılarım daha uzun ve daha ağır sürdü. Kusmalarım da daha çoktu.

Üçlü tarama testinde risk çıktı. Amniyosentez korkusunu tattım.

Fıtığım doğumdan sonra geçmişti. Bu sefer yine çıktı hem de 4.ayımda. Beni müthiş zorluyor. Ayakta uzun süre duramıyorum. 10 dk yetiyor. Çok canım yanıyor.

Çınar'da kılcal damarlarım örümcek ağı gibi olup geçmişti. Bunda sağ bacağım kılcal damarı geçip varis modunda. Ama korkunç oldum. Etek giyemiyorum. Ayakata durunca ağrıyor. Varis çorapları ile rahatlıyorum biraz.

Çorabı her giydiğimde günlere giden yaşlı teyzeler geliyor aklıma. İğrenç bir renk ve kalınlıktalar. Bir de ayağıma terlik giyip çıksam tam olacak.
Uzun lafın kısası, bunlar hiç doğumdan sonra geçebilecek gibi değil. Komple sardı sağ bacağımı.  Görüntü ve ağrı dışında bebeğe kan gitmezmiş. Beni en korkutan tarafı bu oldu.

Geçen hafta şeker yüklemesinde şeker de çıktı tam oldu.Haaahhh!!
 Şimdi 100 mg'lık şeker yüklemesi ile kesinleşecek bakalım.

Şuracıkta 3 trimesterda yapılacak başka testler de kalmadı zaten.

Tek isteğim sağlıkla bebişimi kucağıma almak şimdi. Benim çapım mı kaymış, kilo mu almışım, varislerim mi çıkmış, hepsi hikaye ne diyelim. Fakir avuntusu işte ;)

Gönlümdeki anaokulu nasıldır acaba? Şeytan diyor git kendin aç!

Karnımdakinin dışında sırtımda 4-5 kişi daha taşıyorum sanki. Üstümde öyle bir ağırlık, kolumu kaldırasım yok.

Yaz geldi ama biz yağmurlu Ankara'ya dönüyoruz. Gidince babayla yapılacak bir tatilin ardından Çınar anaokuluna başlayacak. Hiç başlatasım gelmiyor. Özellikle de yazın ortasında. Ama mercimoş doğmadan alşması lazım------ki bizim alışma sürecimiz sancılı olacağa benziyor.
Hiçbir kreşi beğenemiyorum. Hepsinde içime sinmeyen birşeyler var.

Diyorum ki öyle bir anaokulu olsa:

• Butik olsa, en fazla 50 kapasiteli olsa,
• Atölye sistemi olsa, çocuklar akşama kadar aynı sınıfta durmasa,
• Bol materyalli olsa, plastik hiç olmasa,
• Kutu oyunları çokca olsa,
• Hayal gücünü destekleyen çalışmalar yapılsa,
• Çocukları strese sokan yıl sonu gösterisi olmasa,
• Televizyon hiç olmasa,
• Çocukların uyudukları yer için ayrı bir odaları olsa, oynadıkları yerde uyumasalar ve en fazla 10 çocuk birarada uyusa
• Sınıflarda 10'dan fazla çocuk bulunmasa,
• Çocukların ne yemeklerinden ne içerinin ısısından kıssalar,
• Öğretmenlerin maaşları yüksek olsa, herkes saygılı olsa ve bu mutluluklarını çocuklara yansıtsalar,
• Kurumun sahibi parası çok olduğu için değil bu onun mesleği olduğu için okulu açmış olsa,
• Yine okulun sahibi evde kalmış, sert, sinir, kaprisli, kompleksli bir kadın olmasa da öğretmenlere çektirmese, onların bu mutlulukları çocuklara yansısa,
• Sanat faaliyetleri düzgün olsun diye çoğunlukla öğretmen yardımlı değil de çocuğun kendisinin yaptığı ama yamuk-yumuk çalışmalardan ibaret olsa,
• Duvarlara, pencerelere rengarenk elişi kağıtlarından kesilmiş çiçekler, süsler gibi çocukların dikkatini dağıtan şeyler yapıştırılmasa, bunların yerine eğitsel çalışmalar, çocukların geçerken bir el atıp oynayacağı mobil oyuncaklar olsa,
• Tatlı-sert bir eğitim anlayışı benimsense, veliler kızacak diye otorite boşluğu olmasa,
• Bahçesi büyük olsa, yağmur, kar, sıcak, soğuk demeden her gün bahçeye en az 1 saat çıksalar,
• Bol booool oyun oynasalar, paylaşsalar,
• Eğitim programı kırpma-kopya değil de bilen birileri tarafından uğraşarak yazılsa........

Şimdilik bu kadar. Başka bir arzum yok. :))

Ha bir de ben

"Yesem yesem kilo almasam"

Biz bir arkadaşa bakıp çıkacağız

Günler günleri devirdi. Yaz gelmedi, kış gitmedi, bahar ne güzel, ne yağmurlu derken günler geçti. 1 haftaya yakındır çok şükür hava çok güzel. Hafif esintimiz bile var.

Haftaya oyumuzu kullanmak için döneceğiz Ankara'ya. Hiç özlemedik desem!! Hiç gidesim yok desem!!
Doğal yumurtayı, taze sağılmış sütü, ağaçtan topladığımız meyveleri, sebzeleri özleyeceğiz. En çok da denizi ve doğayı tabii.



Çınar bronzluğu aştı karaoğlan oldu yine. Bu sene aman güneş kremi sürdüydüm, sürmediydim hiç sallamadım.

Yakınımda varsa sürdüm hem kendime hem ona. Hamilelikte olan güneş lekeleri için doktorum sıkı sıkı tembihlemişti oysa. Güneş kreminizi ihmal etmeyin!!!

Küçük bir kasabada olmanın huzurunun yanında hamile olarak burada olmanın sıkıntılarını yaşadım geçen hafta. Ufak bir rahatsızlık yaşadım, ne kadar aileme belli etmesem de korktum aslında. Ama ha diyince gidilmiyor ki Ankara'ya.

Önce hafifi bir kanama ardından 3 gün sonra tekrarlayınca panik oldum. 20 haftadan sonra bu tür şeyler normal değilmiş. Doktor bulamam diye endişe etmiştim ama burada tek bir muayenehane varmış.

Bebiş gayet sağlıklı dedi. Önemli birşey yok, yürüyüşü bırak dinlen dedi.

3 gün sonra tekrarlayınca Ankara'daki doktorum hemen gelmemi istedi. Sonra buradaki doktora, kendi doktorumun bakmasını istediği şeyleri söyledim. Bu sefer hastanede baktı bana ama orada da teknoloji yoksunluğundan pek verimli olmadı gibi geldi.



Neyse plasenta çekilmesi gibi bir terim kullandı tam adını hatırlayamadığım. Kendi doktorum birşey olmadığı konusunda ikna olunca kalmaya karar verdim.  Ama içim huzursuzdu birkaç gün. 

Şimdi mercimoşun tekmelerinin kesilmediğini görünce tekrar yürüyüşlere başladım.

2 hamileliğim de ne kadar farklı geçiyor birbirinden. Çok şaşırıyorum.

Burada bana en zor gelen kısımsa sıcakta varis çorabı giymek. Buradaki doktor illa giyeceksin dedi. İlerlerse bebeğe kan gitmezmiş. Çınar'da da olmuştu ama bu kadar değildi ve sonra geçmişti. Dileğim doğumdan sonra bacaklarımı terk etmeleri.

Burada Çınar sitenin külhanisi oldu. Aman ne laflar ne laflar.  Hepsinin hatırlayamıyorum ama bugün beni şaşırtan bir cümle ile kendime getirdi.
-Köpek ve sahibi deniz kenarında yürüyor dediğimde 
- Yürüyollar dedi.
-Evet köpek ve sahibi yürüyor dedim tekrar.
Suratını gayet ciddi yapıp, bir yandan da oyununa devam etti ve:
- Hayıl anne, yürüyol denmez yürüyollar denir. Çok onlaa çoook. dedi.

33 yaşında, 3 yaşında bir bacaksız tarafından gramer hatası yaptığım için uyarıldım, iyi mi!!

İlkbaharı uğurlamaya gidiyoruz mu demiştik???

Untitled from sermin on Vimeo.

Sabah uyanıyoruz. Önce şortumuzu ve askılı tişörtümüzü giyiyoruz. Sonra hava sanki biraz bulutlanıyor.

Üstüne kısa kollu tişörtümüzü geçiriyoruz.

30 dk sonra birden bulutlar hücum ediyor, birden yağmur bastırıyor.

Hemen uzun eşofman altı ve uzun kollu bluzlere geçis yapıyoruz.

Yarım saat sonra güneş çıkıyor. Ohhhhh hava ne sıcak. Aman da aman yaz gelmiş.

Hadi koş Çınar şortunla, tişörtünü getir.

1 saat bıcırı bıcırı, güneş kremleri, şapkalar, gözlükler.

"Acaba denize mi gitsek?"

Allaaahhh şimşek çaktı, koş oğlum koş üstümüze bir hırka geçirelim.

Günde 50 kez kostüm değiştiriyoruz. Bir günde yaz, kış, ilkbahar, sonbahar hepsini yaşıyoruz sanki.

Daha önce bu mevsimde Didim'de hiç böyle bir hava görmemiştim.

Neyse ki 2 gündür düzeldi. Çarşamba'dan sonra da yağışlar gidiyormuş.

Burada hep bahçede olduğumuz ve konu komşu hep birarada yaşadığımız için Çınar Ankara'nın tersine çok sosyal bir ortamda yaşıyor ve ben bu sosyal ortamda anladım ki benim oğlum çok inatçı bir çocukmuş.

Bir kuralı hatırlattığımda tüm cümleleri "ama " ile başlıyor.

Onu ikna etmek bazen gerçekten çok zor.

Evde sakin, kimsenin olmadığı ortamlarda bu kadar inatçı olmaması beni çok yormuyormuş meğer.

Tabii bunda 3 yaş itibari ile girdiğimiz "egosantrik dönem" diğer bir deyişler "benmerkezcil" dönemin etkisi de oldukça büyük.

Videomuz içimizi ısıtsın diye ekliyorum.

2011- Hortum sezonu-1.Bölüm

Küçükken ilkokulda öğretmenlerim hep annemleri okula çağırır  beni şikayet ederlerdi. Sebepse: Sağımla, solumla, önümle, arkamla konuşmam. Çok çenem varmış.

Annemler de hep "Çenen çekilsin" derlerdi. Ne demek istediklerini anlamazdım o zamanlar.

Şimdi anlıyorum.

Sıklıkla "Oğlum 1 sn susar mısııııın? " ya da "Dedeni duyamıyorum" veya "Ben telefonla konuşurken aynı anda seni de dinleyemiyorum" lu cümleleri kullanıyorum, kullanıyoruz.

Zaten konuşmadığı zamanlarda da şarkı söylüyor.

Eminim Çınar'ı nadiren görenler "Çınar mı?" diye soruyorlardır ama bir tek yabancıların yanında susuyor, hem

de tam anlamıyla!!

Yazlıkta keyfi çok yerinde ve bu da çenesine vurması için bir sebep. Akşama kadar gülüyoruz, eğleniyoruz sayesinde. Büyüyünce çok muzip bir çocuk olacak.

Elçin'in söylediği gibi 2011 hortum sezonunu açtık. Evde muslukla oynamak için saatlerce yalvarırken burda heryer su olunca "Ben burda çok kalacağım. Noluuuuul anne gitmeyeliiiiiiiim!!" diyor hergün.

Akşama kadar ya balkon yıkıyor, ya çimleri suluyor, ya havuzundaki suları kovalara döküyor, ya denizde hopluyor, zıplıyor, ya köpek peşinde, ya dedesiyle okey masasında ya da sitede anneannesiyle tur atıyor, böcekleri inceliyor.

.

Geçen sene yine Didim'e gelirken uçakta sandviç yemiştik. Çınar'ın o güne kadar yediği ilk sandviçti ve sanırım o anda çok açtı. Onu 1 senedir unutmamasına çok şaştım. Uçağı duyunca ilk söylediği şey "Sandviç yiyelim mi?" oldu.

Bütün gün onu bekledi. Sırf aç olsun diye akşam yemeğini de yedirmedim. Ne büyük bir heyecanla bindi ve biner binmez ve hostesler gelene kadar ki 25 dk boyunca da söylediği şey "Hadi anne paldoooon bakaa mısınız, sandviç getirir misiniz deeeeeee!!"

Hadi anne, hadiii diye diye geldi hostes ama bize sandviç kalmamış. O kadar mı üzüldü. Balık krakere kaldık.

Hem para verip hem de kalmıyor ya çok şaşırdım. Pegasus'un bu "sona kalan dona kalır" uygulamasını kınıyorum ve ilk ve son binişim olur diyorum.

Sayelerinde çocuk akşam yemeğini gece 12'de yedi.

Yolculuğumuz boyunca gerçek anlamda ağzım yoruldu bir de. Yanımızda oturan adam 1 saat sonunda kafasını çevirip ağzını kapatarak, önümüzdekiler, yanımızdakiler de kim bu meraklı çocuk diye eğilip bakarak gülüyorlardı.

Uçakla ilgili tüm detayları ama hepsini sordu.  En son artık "Uçak kuş mu anne? Uçak düşmez mi anne?  Uçak düşerse ben camdan atlalım anne" den çıkıp, olayın mekaniğine girince cevaplarım "Bilmiyorum." şeklinde az ve öz oldu. Orda anladım ki annemin ahları tuttu.

İlk gün sürekli " Ayyyy ayağıma ot battı, ayyyyy ayağıma kum girdi, ayyyyy buuurda ömürcek var, ayyy köpek geliyor, çimenlere basamam ayağımı gıdıtlıyoor" şeklinde geçti.

3.günün sonunda "Anneee kııımızı ömürcekleri öldürüyorum, baaak" şeklinde eliyle örümcek avlamaya, köpekleri önce çağırıp sonra su tabancasıyla ıslatmaya başladı bile.

Neyse ki sağlığımız ve keyfimiz yerinde. Havalar bir ılık, bir sıcak ama mutluyuz. Benim göbüş kocaman oldu. 2.de sahiden de çok hızlı çıkıyormuş karın. Utancımdan denize giremedim.

21+1 haftalık ama Çınar'a 8 aylıkken hamiş gibiyim. Daha 19 hafta var :o

Bilmiyorum sonu nereye varacak.

Bahara deniz kokusuyla veda etmeye gidiyoruz

* Gardrobumun yarısını boşalttım. Giymediğim, giyemediğim, vermeye kıyamadığım, Çınar'dan önce giydiğim 2.hamileliğime kadar da giymeyi umut ettiğim XS beden tüm kıyafetlerimden ümitlerimi kestim. Verdim gitti.
* Aynı şekilde bir sürü ayakkabı, bot verdim.
* Hızımı alamadım Serkan'ınkilere ve Çınar'ınkilere dadandım. Onları da temizledim. Dolaplar boşaldı.
*Nasıl rahatladım anlatamam. Feng Shui doğruymuş.
* Yenilerine yer açıldı ehe :)
* Dün akşam "Bu sefer çok az şey götüreceğim" diyip valizime cicilerimizi koydum. Gerçekten çok az! şey koydum gibi geldi. Ama Çınar'ın ve benim eşyalarım zooooor sığdı valize. Yine sadece 1-2 parça kıyafet giyip geleceğim.
* Beni düşündüren tek şey  gülle gibi valizi yürüyen bantlardan nasıl kaldıracağım!?!
* Babamıza ev temiz ve düzenli olarak bırakıldı.
*Çınar'a yazlık sandalet bulamadım. Henüz mağazalara gelmemiş.Anladım ki biz yazlık sezonunu biraz erken açmışız.

* Çınar en çok hortumuna kavuşacağı için seviniyor.

* Bugün tam 20 haftalık olduk.

* Bu sefer karnım son derece hızlı çıktı. 1 haftada bayağı bayağı hamile oldum.

*15 haftadan itibaren hareketlerini hissediyordum.1,5 haftadır artık dışarıdan tekmeleri hissedilebiliyor.

* Bu sefer bayağı tombik bir hamile olacağım sanırsam. Tatlı isteğimi bastıramıyorum. En son tartıldığımda 4 kilo almıştım. Sanırım1-2 kilo daha almışımdır.

*Akşama Didim'e gidiyoruz. Bir süre oradan bildireceğiz......

Bize iyi yolculuklar!!!

Davulcu ile Mercimoş

Haber beklemek çok zormuş. İçim iyi diyordu ama o "ya?" kısmı var ya! İçime bir kuşku düşmüştü bir kere. Sinek küçüktü ve midemi bulandırmıştı.
Yıllarca Down'lu çocuklarla çalıştım. Bilirim zorluğunu hem çocuk hem aile açısından. Keşke tek risk o olsa. Daha kötü nice özür grupları var, gördüğüm, yaşadığım, ailesiyle baş başa ağladığım.
Cahil gibi, sanki ilk hamileliğim gibi ilk 3 ayda göz çevresi kremi falan kullandım. A vitamini varmış içinde. Meğer A vitamini riskliymiş.

Cuma günü akşam olmak bilmedi, ama sonuç beklediğimize değdi. Bebişkom, miniş kızım, mercimeğim sağlıklıymış. Ön sonuç ama %90 doğru sonuç verirmiş.

Neyse günümüz bayram, Çınarişkomla yaşamaya devam ediyoruz. Bakıcı ablamız ameliyat olduğu için önce bir şok geçirdim. Evin şaftı kaydı. Ütüler dağ gibi, yemek yap, ortalığı topla, yedir, kaldır vesaireee. Üffff ne zormuş. Uzun zamandır yapmayınca bünyeme ağır geldi.

Çınar akşama kadar eline bir çubuk alıyor ve aynen fotoğraftaki gibi mütemadiyen davul çalıyor. Kalemlik olsun diye aldığım metal kutunun üstü darbe izlerinden delik delik. Kutuyu bırakıyor mutfak masasına geçiyor. Oradan sıkılıyor dolaplar davul oluyor bu sefer. Odasındaki mutfağı boş plastik olduğu için korkunç ses çıkarıyor. Kafam büyüyor, büyüyor, kocaman oluyor. Bir de kendi uydurduğu, anlamsız sözlerden oluşan ama her defasında aynı kelimeleri söylediği bir şarkısı var. Onu söylüyor sürekli. Ritm kursu paklar bizi ama başlayamadık bir türlü.

Kreşe gidecek ama Temmuz'da. Yazlığa gidiyoruz 15 gün sonra. Sonra tatil, ardından kreş. Eylül'den önce alışması gerekiyor.

Her gün yarım saat yürüyorum, yarım saat de yüzüyorum. Çınar havuzda sıkıntısını biraz atıyor. Çok eğleniyor. Zor çıkartıyorum. Hergün yediğim dondurmaların suçluluğunu bu şekilde atabiliyorum :p

Hamileliğim boyunca şimdiye kadar almadığım çok iş teklifi aldım. Bugün yine müdürlük teklifi geldi bir yerden. Ama ama ama... Hamileliğimi de kabul etti. Dedi ki süt sağar bırakırsınız. Ama ama ama.... Yapamam. Çınar'a yapmadım, ona da yapamam... Belki 6. aydan sonra. Bu sefer bu kadar uzun evde kalmayı düşünmüyorum. Kızım kısmetiyle geliyor sanırım.
Adı Kısmet mi olsa ne :P

Öğretmeye çalışmak ya da öğrenmeye direnmek. İşte bütün mesele bu!

En çok oyuncakların toplanması konusunda didişiyoruz. Oyuncaklarını topla demekten dilimde tüy bitti ama o toplamamakta inat etmek konusunda pes etmedi. Ne de olsa evde kendinin 5 boy büyüğü bir modeli var. Evde babasının çoraplarını heryerde görmeye alışkın hatta onlarla haşır neşir büyüyen bir çocuğa oyuncaklarının odasının ortasında olması kadar normal gelen birşey olmamalı.

O da haklı kendince.

En sonunda bizim sembol pekiştireç sistemi dediğimiz şeyi uyguladım. 6 tane boş kutucuk ve kutucuğun sonuna bir tren resmi çizdim. Hatta beraber çizdik. Onun istediği renklerde.

Tren 6 kutucuk yıldızla dolunca kazanacağı ödül oluyor. Ödülü de kendi belirledi.

Odasını toplamasını her istediğimde 1 yıldız kazanacağını anlattım. Bütün gün toplamak konusunda resmen güç savaşı verdiğimiz mandallar saniyesinde toplandı.

2 günde 3 tanesi doldu.

Sabah diyor ki:

-Hadi anne, gidip oyuncaklayın hepsini dağıtalım. Sonya da ben onlayı toplayım, bana yıldız vey.

Olduuuu! İşin üçkağıdını bulmuş hemen.

Yok dedim, oynamak için çıkardığında, oyunun bittikten sonra toplamalısın.

Çok gayretli bakalım. Ne zaman sıkılacak bekliyorum.

8 senedir babasına öğretemedim, bakalım babayı mı, beni mi model alacak seyrü sefa!

Korkmiyo-sentez

Dün 33 yıllık hayatımda hiç korkmadığım kadar gergin ve korku dolu birgün yaşadım.  Mide ameliyatı olacaksın diyip bayılttıklarında bile böylesine gerilmemiştim.
3'lü tarama testinde 1/185 çıkan risk sonucu "amniyosentez olman lazım" ı duyduğumdan beri yaşadığım korku dün bütün gün en üst seviyedeyken, işlem öncesi kalbimin atışlarını fırlayacak gibi hissediyordum.

Korkum bebeğe birşey olacağından değil o uzun iğnedendi.
Kafamı hiç çevirmedim, fışır fışır iğnenin çıkarılma sesini duyduğum anda "Tamam, tamam ben o riski alıyorum. Nasıl doğarsa doğsun, vazgeçtim ben amniyosentezden" diyesim geldi. O derece, biraz daha uzasaydı bayılırdım herhalde.

Doktor iğneyi soktuğu anda "Bu muydu?" dedim. "Tüm stresimin sebebi bu muymuş yafuuu? Gel öpeyim seni doktor bey" diyesim geldi. İğneyi hiiiiiiiç hissetmedim. Kan alınırken daha çok acımıştı kolum halbuki.
Öyle bir sıkmışım ki kendimi tüm gece bırak başımı, tüm kafam ve karın kaslarım ağrıdı.
Evet, ömrümde hiçbirşey beni bu kadar korkutmamıştı. Ama boşaymış.
Şimdi ilk 24 saat yatmam gerektiği için dinleniyorum. 3 gün de yorulmayacakmışım. Acil yardım ekibi annem ve babam hemen olaya müdahale edip Çınar'la ilgilendiler sağolsunlar.
Geleyim mi diye soran arkadaşlarıma da çok teşekkür ederim.

Yok, önemsiz birşeymiş. Sadece sonrasında biraz iğne yerim ağrıdı o kadar.

Beni korkutan iğnenin inanılmaz uzunluğuydu ki sadece 1/3'ünü soktu sanırım. Gerçi iğneye hiç bakmadım, görmedim.

Kızım biraz meraklı sanırım. İğneye uzanmış, tam tutmak üzereyken elini çekmiş :))

Neyse asıl atlatılması gereken "Sonuç: Temiz"i duyma süreci.

Çınar kardeşi geleceğim için müthiiiiiş heyecanlı. Her gün "Anne bebeğime ben şunu öğreteceğim, bunu yapacağım" diye planlar kuruyor.  Umarım onun bu hevesini boşa çıkartmaz da kardeşi, sağlıkla gelir.
Evrene not: Herşey güzel olacak

Kızımız geliyor :D

Uzun zamandır süren sessizliğimin sebebi aslında zor geçen bir dönemdi. Ama bu dönem aslında çok güzel bir şeyin başlangııcıydı. Bu başlangıç yüzünden pek çok şeyden vazgeçtim. Ayça ile kurduğumuz web sitesi, yeni başlayacağım işim, gözümü açamamaktan kaynaklı kaçırdığım yüksek lisans başvurusu vs.. vs...

Mı acaba? diye soranlar oldu. Tahminler doğruydu :)) Bir kızımız oluyor.

Şu an itibariyle 15+2 haftalık hamileyim. 4 ayı tamamladık nerdeyse.

14. haftaya kadar çok ama çok zor geçti. Olası bütün olumsuz belirtiler vardı. Bulantı, kusma, aşırı yorgunluk ve uyku hali. Çınar'da da aynı şeyleri yaşamıştım. Tek farkla. O zaman Çınar ve bakıcı ablamız yoktu.

Çınar'la gündüzleri neredeyse hiç ilgilenemedim ama bakıcımızın pişirdiği yemeklerin kokusu sayesinde sürekli kustum. 2.hamilelik hem daha zor hem de daha kolaymış.

Akşamları ben yemek yedirmek zorundaydım ve zulüm gibiydi. Özellikle hafta sonları, sabah kahvaltıları. Sağolsun Çınar'ın gıdım gıdım yemesi 1,5 saat sürdüğü için kahvaltıda 2-3 kez wc'yi ziyaret ediyordum. Çınar bile dalga geçmeye başladı benimle. Gülerek "Anne koş, koş kusacaksııııın" diyordu :)

Yemek hem yedim hem yemedim. Et, süt, yoğurt, kepek ekmek ve taze ekmek hiç yiyemedim.  Kızarmış ekmeğin yanında beyaz peynir ve domatesle geçirdim günümü uzun bir süre. Bir de günde 2 tane limon yedim. Bulantımı ancak limon ve mandalina bastırıyordu. Doktor taze zencefil çayı önerdi bulantı için. Biraz etkili oluyordu işte.

Bunun dışında Çınar'daki kadar sallamadım. Canım kola mı çekti, aman zararlı demedim içtim. Çay Çınar'da hiç içmemiştim. Bunda içtim. Ağır kaldırdım, eğildim, kalktım, dışarıda et de yedim, yeşillik de. Yani Çınar'da yapmadığım herşeyi yaptım.

Zaten Çınar' kucağıma almamak gibi bir şansım yoktu. Doktor birşey olmayacağını söyledi zaten.

Bunun dışında iyi ki bakıcı ablamız varmış. Mümkün değil o halde Çınar'la ilgilenemezdim.

Sanırım depresyondaydım. Herşeyden nefret ettim. Zaten herşey kokuyordu. Buzdolabı hala kokuyor bana ama o kadarcık da olsun diyeyim.

Yani insan 2. de pek sallamıyor bunu anladım :)

Çınar'a gelince. Önce istemiyorum, o çirkin gibi şeyler söyledi. Sonra gelip gidip "Annee kaynına vuya miyim?" diye izin istedi vurmadan önce.Kibarım benim.

Gittikçe alıştı bu fikre. Şimdi karnımı seviyor sonra bana dönüp "Seni değil kardeşimi seviyoyum" diyor.

Dün ilk kez doktora bizimle geldi ve ultrason çıktısını elinden bırakmadı. Kardeşim, kızkardeşim diyip durdu. Gelene, geçene gösterdi dışarıda.

Bizde durumlar budur. Bundan sonra hem Çınar'ın hem de bir hamilenin günlüğü şeklinde sürecek blogumuz :))

Hohooo

Herkeşler girmişler, bir ben eksik kalmışım buralardan. Hiç kimsecikler de demiyor ki "Dns numarasını değiştirince giriliyor. Bak tüm bloggerlar burada".

Ama ben hala her istediğimde giremiyorum nedense.

Neyse uzuuun zaman olmuş gibi hissediyorum. Azıcık utangacım bile :) Çınar'ın deymiyle "tandım ben" (=utandım)

Neler olmadı ki neler!

Güzel haberler, yenilikler, zor geçen günler, kutlamalar vs, vs.. Hepsini yazmayacağım tabii ki. Mühimmmmlerini peyderpey özet geçmek en iyisi.

Bunca zaman içinde en önemli aktivitemiz Çınarişkomun 3.doğumgünü günü oldu sanırım. Bu sene çok anlamlıydı onun için. Günlerce bekledi, Caillou'lu pasta siparişini bile ben sormadan verdi bana.  Pastası gelince dondu, kaldı heyecandan. Kafasını bile çevirmedi. kendinden emin, üfledi ve kalktı. Sanki 40 yıldır doğumgünü kutluyordu. O kadar kendinden emin ama bir o kadar da şaşkın!

Artık bebek değiliz. 3 yaş önemli bir sınır, dönüm noktası çocukluğunun. Ee haliyle halleri, tavırları, ifadeleri, kızgınlık ve sevinç durumunda verdiği tepkileride değişti.

Neyse bu yazının sonu yine akademik gibi görünüyor, başlamayım en iyisi.

Kısaca merhaba diyeyim dedim.

 Soğuk bir Ankara gecesinden, yeni başlangıçlara merhaba diyoruz bizzz.

Tebdili Başlık

İtiraf ediyorum! Sadece yazmış olmak için yazıyorum.
Tebdili başlıkta ferahlık vardır. "Blog listesi"nde olduğum kişiler aynı başlıktan sıkılmışlardır diye yazıyorum.

Bu aralar çok garip şeyler yaşıyorum. 2011 hızlı başladı. Birçok kararı aynı anda verdim ve hepsini birden uygulamaya çalışıyorum.
Gündüz ne yerde, ne gökte hali. Gece "Anneeeeeeeeeee üstümü ört" sesiyle 50 kez sokurdana sokurdana Çınar'ın odasına gidip, en son sabaha karşı pes edip yanımıza alıyorum. Tüm velilerimden özürdiliyorum. Bekara karı boşaması kolay oluyormuş!!!!

Sevgili Ayça ile günde en az 10 kez araşıp, kendimi iyi hissettiğim günlerde de akşama kadar 4-5 saatimizi beraber geçiriyoruz. Niye? Deli miyiz biz!!!
Yok valla. Aslında bu işe girdikten sonra deli olduğumuzu düşünmedim değil.
Web sitesi kuruyoruz. Az kaldı çıkacak inşallah. Annelere, bebişlerine, hamilelere yönelik. Ayrıntıları haftaya artık :)
Ama hiç de öyle kolay değilmiş. Uçuklaya uçuklaya bir hal oldum.

Bunların dışında hayatımı tümden etkileyen başka ayrıntılar da var. Ama o da sonra.
Bir de MBA masterına başlıyorum 30'umdan sonra. Deliyim sanırım. O kadar şeyin arasına nasıl sığdıracağım bilemedim. Ama bu ayın sonuna başlıyorum işte.

Çınarişkom 10 gündür ağır ishalle mücadeleden üzerinde don tutmaz oldu. Gerçek anlamda don tutmuyor :))
O kadar zayıfladı ki, herşey düşüyor.
Neyse sağlık olsun diyoruz artık.
Hayatımızdaki yeniliklerden mütevellit çok ihmal edildin oğluşumun blogu. Ama yakın bir zamanda daha sık yazacağım gibi görünüyor. Eski günlere döneceğiz bekle!

Sen beni dehtüt mü ediyonnn?

Duygu sömürüsü yapma konusunda kendini aştı ördek. Anneciiiim lüsten ditme noluuuul, üzülüyoluuum derken kaşlarını Küçük Emrah gibi yapıp, acıklı da bir ses tonu yapıyor. Sonra yere oturup bacağıma iki koluyla sıkı sıkıya sarılıyor. Bu şekilde asansöre kadar yerdeki tozu toprağı da Çınar'ın totosuyla temizleyerek gidiyoruz.

En son asansöre binerken feryat figan kopuyor ki danayanamayıp geri giriyorum içeri. Ee ben böyle yaptığım için o da her çıkışımda aynı numarayı çekiyor.

İşte böyle anlardan birinde karşı komşumun yardımcısı kapıyı açtı. O kadıncağız da televizyondaki hizmetçiler gibi giydiriliyor. Bembeyaz...Bir kafasında fırfırlı tacı eksik. Çınar kadını görünce doktor sandı. Kadın da üstüne "Ağlama bak ben doktorum. Yoksa sana iğne yaparım! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! dediğinden beri iğne korkumuzu da nüfüsumuza aldırdık.

Öyle anlar olur ki insan hayatında hele de çocuk büyütürken. Böyle iğne yapma merakı olan teyzeler vardır. Sen istemeden durup, dururken orda burda aniden karşına çıkıp "Bak yemeğini yemezsen...." diye başlarlar.

Türk milleti olarak "samimiyeti" sevdiğimiz için mıncırma, öpme, makas alma, korkutma, 3 yaşında zaten korkularla gerçekler arasındaki farkı anlamaya çalışan çocukların hayal dünyalarına yeni korkular ekleme bize mübahtır.

Bunları düşününce ilk doğum yaptığımdaki evime hayırlı olsuna gelen annemin gün arkadaşları, büyük babaanneler, teyzeler, komşular vesaireler geldi şimdi aklıma.... Korkunç bir dönemdi.. Hepsi  sanal çocuk doktoru, hemşire, psikolog, kadın doğum uzmanı diplomalarını duvarlarına asmıştı bile.

Hepsi de kendini bunların hepsi sanıyordu...  Dışarıdan izleyince komik, ama ilk kez anne olmuş şaşkın ve uykusuz biri olarak dinle dinle doyulmazlardı....

Doğacak Bebek Aranıyor!!!

Evet gerçekten!! Bir de bebişinin doğum anının fotoğraflanmasını isteyen bir anne ve baba!!
Hem de tamamen gönülden. Ücretsiz :)
Niye mi?
Doğum fotoğrafı çekmek için yanıp tuutşuyorum da ondan.
Bekliyorummm.
Mekan:Ankara

Çınarlog

Anneannesi: Sen büyüyünce doktor ol oğlum.

Çınar: Hayıy, ben doktor olmayacağım.

Anneanne: Ne olacaksın?

Ç:  Müzükçü olacağım ben müzükçü!!!!

A:  Televizyona çıkıp şarkı söyleyecek oğlum.

Ç:  Veeeveden mi velecekler ?(merdiven mi verecekler)

A:  Merdiven mi?

Ç:  Hııııı.. Veevedene çıpık teloozyonun üstünde şalkı mı söyleyeceğim?

A: Yok oğlum. Televizyonda izliyoruz  ya abiler şarkı söylüyor. Sen de öyle söyleyeceksin.

Ç: Tamam ben teloozyonun üstüne çıpık sööölelim.

O sever, ben sevmem

Büyüyünce ya alim olacak,ya topçu ya da popçu.

Nerde bir müzik duysun hemen kalkıp dans etmeye başlıyor köçek oğlan. Sevdiyse anında ezberleyip söylemeye başlıyor. Bu beni gerçekten şaşırtıyor. Müthiş bir işitsel hafızası var.

Bir de kitap sevgisi var ki benim gibi kokluyor, ne güzel kokuyor falan diyor.

Tüm erkek çocukları gibi top oynamak zaten favorilerimizden.

 Ha bir de sevmediğim bir ayrıntı var. Kuzeninin verdiği minik bir bebek vardı. Dışarı çıkarken "bebeğiiiim" diyip koşarak alıp geliyor.Dün akşam o bebeği yok ettim. İlk başlarda aman olsun nolcek ki diyordum ama olmuyor, sinirlerim zıplıyor "bebeğiiiiim"i  duyunca.

Ben de her defasında "Bebek yorulmuş, uyusun. Tavşanını almak ister misin" diyorum ama ilgi bebeğe yönelince daha da kıymetli oldu onun için. Neyse çok şükür kurtulduk.

Gece terlemeleri, iştahsızlık, burun tıkanıklığı vb.. belirtilerin sebebi belli oldu. Geniz etimiz varmış. İnsan yavrusunun geniz eti var diye sevinir mi? Sevindim çünkü alınınca iştahı açılacak diye.
Doktor alınınca iştahının artacağını ve gelişiminin hızlanacağını söyledi. Tabiri caizse palazlanacak bizim köçek oğlan.
Hala ameliyatta emin değiliz aslında. Birkaç doktora daha danışmak istiyorum.

Yeni yıl dileklerim:
-Sabaha kadar deliksiz uykular,
- Çınar'a bol iştah,
-Çınar'ın anaokuluna sorunsuz başlayıp, mutlu mutlu gitmesi, hatta akşamları benim onu alırken gelmemek için ağlaması,
-Bir de Çınar'a bir kardeş
Hepsi Çınar için vallahi, kendim için tek bir madde bilem yok!!!

Dışı seni içi beni yakar Çınar / Caillou Tiyatrosu İzlenimleri

Yine uzun zaman olmuş yazmayalı.

Bu kadar yaşanmışlığın üzerinden hangisini yazsam bilemiyorum.

Bizim evde bir deli oğlan. Oğlanın söyleyecek çok şeyi var. Anne karnında biriktirmeye başlamış sanırım. Gel gör ki dışarda yanımızda yabancı birileri varsa dut yemiş bülbüle döner.

Konuşuyor mu???? diye soranlar bile oldu. Evet o ki 1 yaşından beri çenesi hiç durmadı.

Napiiiim benimki de bu model. Evde konuştuklarının acısını dışarı çıkınca motoru soğutarak çıkarıyor.

Yabancı birini görünce çıkmakta olan en arka azılarının acısı bir yana bir de utangaçlıktan elini nereye sokacağını bilemeyip, bileklerine kadar ağzına sokuyor. Yok abartmıyorum. Gerçekten ağzı azzzzıcık daha büyük olsa bilekleri de girecek. İkisi birden hem de!

Geçen hafta Caillou'nun tiyatro gösterisinin ilk ayağı olan Ankara'daki oyununa gittik. Caillou sahneye bir çıktı sanki rahmetli Michael Jackson. Tüylerim diken diken oldu valla. Çığlıklar, alkışlar falan. Bir an ben bile "Acaba gerçekten var da ben mi anlamadım" diye düşünmedim değil.

Neyse!Bu gösteri benim kafamı çok karıştırdı. Tamam çocuklar eğlendi, Çınar o günden beri sürekli Caliloıu'nun tiyatrosuna götür beni" diyor ama gel gör ki ben beğenmedim. Ayça ve Burcu da beğenmedi.

Caillou kostümü giymiş bir insan. Kafasında vücududun 5 katı büyüklüğünde bir "kafa".  Çizgi filmdeki sesler yayın yapılıyor ve karakterler sadece elleri oynatıyor.

Oyunu seyrederken "Bu çocukların kafasını çok karıştıracak" diye düşünüyordum ki tam da o anda beklediğim soru Çınar'dan geldi.

-Anne, Caillou ağzıyla konuşmayı bilmiyol mu? (El ağızın kenarında açma kapatma hareketi yapıyor)

Hiçbir karakterin ağzı oynamadığı için kafası karıştı.

Madem aldın lisansını adam gibi bir kostüm hazırla, ağzı oynasın, kafası küçük olsun, insana benzesin, filmde koşturup duran Gilbert birden bire bir oyuncağa dönüşmesin vesaire vesaire....

Çınar yaşındaki çocuklar her ne kadar çok sevseler de bence bu hayranlıkları sadece tv ekranından kalmalı (her ne kadar izletmemek için elimden geleni yapsam da). Ona sürekli bunun bir film olduğunu, gerçek olmadığını anlatsam da bana sürekli Caillou'nun nerede yaşadığını sorup duruyordu. Şimdi artık demek ki gerçekmiş diye düşünmesine, televizyonda gördüğü çizgi karakterlerin aslında gerçek hayatta da var olabileceklerine inanmasına sebep olacağını  düşünüyorum.

İzlediğine pişman mıyım, değilim! Eğlendi, gösterinin yarısından fazlası zaten müzik eşliğinde Caillou denen yaratığın dans etmesiyle geçti.
Biraz daha büyük olsa bunu düşünmeyecektim elbette. Hem bir anne, hem de bir uzman olarak daha 3 bile olmamış çocuklar için uygun olduğunu düşünmüyorum.

Gidemeyenler, bilet bulamayanlar üzülmesin. Kaçırdığınız birşeyiniz olmadı. Üstüne paranız da cebinizde kaldı.
Umarım bu mesaj gerekli yerlere de ulaşır.

Not: 9 Ocak Pazar saat 19.30 Kanal B Anı Durdur programındayım.