Güneş gözlüklerimin altından çaktırmadan ağlıyorum. Öyle sıkıyorum ki kendimi bıraksalar höyküre höyküre ağlayacağım. Arkada da Çınar "gitmeyeceğim" diye ağlıyor. Benim ağlamam sinirimden, onun ağlaması hem istememesinden hem nazından.
Hormonlarım bir yandan, "Onun istemediği bir şeyi zorla yaptırıyormuşum hissi" bir yandan, 6. gün oldu ama hala sınıflara çıkmak istemiyor diğer yandan, yaklaşan doğum nedeniyle "Ya alışmazsa stresi" öbüüüür yandan, kreşte kızdığım bazı şeyler dolayısıyla oryantasyon planlarına müdahale etme stresi bir yandan, evden çıkarken Çınar'ı ikna etmeye çalışırken yaşadığım gerginlik, kan, ter içinde kalma en öbür yandan, üstüne bir de sıcak eklenince ağlıyorum işte.
Çınar'ı bıraksam da kreşe, o içeride ben arabada bağıra bağıra ağlasam diyorum.
Nasıl Çınar normal çocuk tepkileri veriyorsa ben de normal bir anneyim işte. Bana Ç.G.E. Uzmanı gözüyle bakmayın. Sadece 2.gün hiçbir açıklama yapmadan Çınar'ı yukarı yaka paça götürdüklerinde müdahale ettim. %50 -% 50 rol paylaşımı oldu ama o yukarıda ben de aşağıda ağlarken orda tamamen anne oldum işte. Ne zormuş.
Sonrasında daha ılıman bir oryantasyon planı hazırlandı. Çınar'a daha uygun. Ben biliyordum ki Çınar gibi son derece temkinli, tanımadığı yetişkinlerle hemen iletişim kurmayı sevmeyen, önce gözleyen, emin olduktan sonra kendini açıp güven bağlarını atan ve annesine çok düşkün bir çocuğun kreşe adaptasyonu uzun olacaktı. Hele ki hastaneden yeni çıkmış ve kardeşi olacak bir çocuksa bu.
Yarın başlayalı 2 hafta olacak ama biz kreşin gezilerinden dolayı 6 kez gittik henüz.
Öğretmenini reddetti, sadece okul pskilogunu kabul etti. Nedeni ise "Ben öööretmenden tanıyorum(-utanıyorum)." Öğretmeninin ona bakmasını bile şiddetle reddetti.
Öğretmenin boş oldugu bir an sadece çok sevdiği okul bahçesinde bir süre onunla oynadı. Sonrasında geriye yukarı çıkmak kaldı. Beraber çıktık ama sadece gözlem yaptı. Arada girdi oynadı.
Bugün yine beraber çıktık ama ben 15 dk sonra aşağı indim. beni unnutmuştu. 1,5 saat kadar bensiz yukarıdaydı.
Faaliyetlere katılmamış ama bu da çok büyük bir adım.
Sonrasında da yalnız çıkması, ardından benim sadece çıkışlarına gitmem ve evden ağlamadan gitmesi kalıyor. Bu sonuncusu biraz uzun süren bir süreç aslında. Çoğusu evden ağlayarak çıkıp oraya gidince unutuyor.
Tek dileğim bebek doğana kadar alışması. Yoksa hala hazırlıklarımı bitiremedim.
33 hafta 2 günlük olduk bile. Yapılması gereken o kadar çok şey var ki, hala bir çoğuna başlayamamış olmak bile beni daraltmaya yetiyor.
"Alıştıııık" başlıklı bir yazıyla burada olmak umuduyla.........