Dönüş Yolculuğumuz

Dönüşte, giderken yaptığımız hatayı tekrarlamamak için uçakla geldik. O da ayrı bir maceraydı.

2 ay önce küçük olduğu için uyuya uyuya gelmişti. Bu sefer ona ayrı koltuk almadığımız için de zor olmuştu. Şimdi nasıl zaptedeciğimi bilemedim. Kıpır kıpır şeklindeydi.

Bebeklerin ağlayan başka bir bebek duyunca ağlama olayı çok fena birşey. Biri başlayınca domino taşları gibi hepsi sırayla ağlamaya başlıyor. Komik oluyor. Bebekler korosu şeklinde geldik. Ben kucağımda "Aaaa burda da kanat varmış, bulutların üstünde gidiyoruz. Cuuuuu diye uçuyoruz. ... İki uzun kulağım her fısıltıyıııı duyaaaar." diye ter dökerken, yanımdaki kadın "Kahvem sütlü olsun lütfen, bir tane de şeker alabilir miyim." diye sandviç ve kahve keyfine hazırlanırken, ben ikramları yemeyi bırak, alamadım bile. Zaten hostes bana verirken alacağımdan şüpheli olarak bakıyordu. Alsam da nereye koyacaktım ve hangi elimle yiyecektim ki.

Yanımızdaki bayan kahvesini keyifle yudumlayıp, sütlacını yedikten sonra dönüp, yanındaki diğer bayanla birlikte Çınar'ı oyalamaya çalıştılar sağolsunlar. Arada bir onlara gülücük atıp, koroya tekrar katıldı. Kalkarken biraz emdiği için inişte emmek istemedi. Ben de 3 aydır almadığı emziğini vermeye çalıştım. Emmese de o ağzına girince yutkunduğu için kulaklarını ağrıtmadı basınç.

Çok şükür evimizdeyiz artık. En çok da Çınar rahat yatağına kavuştuğu için rahatladık. Yeni enerjimizle sonbahara hazırız artık...