Mavi

Mavi sadece 4 gün sürdü. Bu seneki en son ama en ayrılmak istemediğim, en huzur dolu maviydi... Bu sefer mavinin arasına altın sarısı da eklenmişti. Öncekiler gibi gri, çakıllı değildi...

Bayramın ilk 2 gününü aile ziyaretleri ile geçirip 3.günü kaçtık soğuklardan Akdeniz'e. Soğuk, yağmurlu havanın verdiği kasvetle hiç gitmek istemedim ama sonrasında hep "iyi ki"lerle dolu bir karar olduğunu anladım.

Çınar bizden mutlu, dışarıya kahkaha ve cıvıldamalarla dolu gösterdiği bir sevinçle bıcı bıcı ve "haaavuuuu" suna kavuştu yine.

Altın sarısı kumda oynadı hem de saatlerce hiç başını kaldırmadan, denize koştu su getirdi, döktü, kaleler yaptı babasıyla, sonra kıkırdayarak yıktı onları. Seviyesi yavaş yavaş yükselen havuzda kendi kendine takıldı.

Uykusu gelince arabasında uyudu denize karşı, iyot kokulu rüzgarı içine çeke çeke.

İlk kez bu seferkinde bu kadar çok popom sezlongu gördü, gözlerim kitap sayfalarında gezindi.

Her ne kadar öğle ve akşam yemeklerini yedirme konusunda sıkıntı çeksem de, geceler bangır bangır bağıran Çınarişkomu uyutmaya çalışmakla geçse de ve hatta tatil öncesi başladığım Ferber'le kendi kendine uyumayı öğretme yöntemi tam son noktayı koymaya hazırlandığım günlerde bu tatil yüzünden bombalansa da tatil güzeldi.

2 ay önceki tatilimize göre fındık faremin daha bilinçli ve tatil yaptığının farkında olarak bulunduğu yerden keyif alması ilk gözümüze çarpan şey oldu.

Diğer farkettiğim şey ise yabancıların ne kadar çok çocuk sevdiği idi. İlk kez, bir otelde kalan tek Türk olarak kendimi asıl ben "yabancı" hissetsem de yaşlı teyze ve amcalardan oluşan turistlerin gözlerini Çınar'dan hiç ayırmamaları, sürekli onu sevmeleri beni şaşırtmadı değil doğrusu.
Ben onları bize göre ruhsuz sanırdım. Değilmiş. Aksine çok içten ve sevgi dolu sevdiler uzaktan, dokunmadan...

Ne diyelim; hava değişikliğinden çarpılmadan, sağlıkla kalabildiğimiz "tatil dönüşleri" olan bayramlara, nice bayramlara...