Karaoğlan

Tam bir sokak çocuğuyuz artık.

Dizlerde düşüp kalkmaktan yara izleri, kolların bir kısmı amele yanığı şeklinde daha esmer, güneş altında kalmaktan iyice bronz ya da kara desem daha doğru olur. Eve girmez, dolaşır durur. Ya elinde hortum bahçe sular, ya dedesinin bahçesinde domates, salatalık yolar, toprakla oynar, taşları ağzına alır, atar ya da parkta kendinin 5 katı büyüklüğündeki paslı kaydırağa boyuna posuna bakmadan tırmanmaya çalışır.

Ya da sahilde denize doğru koşup durur sürekli. Ben alır kuma getiririm, o tekrar koşar denize. Gören atlayıp yunan adalarından çıkacak sanır. Öyle bir cesaret, kendinden emin surat ifadesi.

Neyse ki ablamız geldi de biraz daha duruldu. Aba aba diye koşturup duruyor peşinde. Benim yüküm daha da azaldı.Onunla oynamaktan çok mutlu.

Bu arada ağlarken anneanne diyor. Ben kızınca anneannesi onu kurtarsın diye anneannneeeeeeee diye ağlıyor. Bakalım dönünce kimden yardım isteyecek.

Geceleri ise memmeee diye vızıldıyor. Bu da yeni çıktı. Geceleri emzirmiyordum ve emzirmek de istemiyorum alışkanlık olacak diye. Ama gündüz alması gereken kaloriyi almadığı için gece emmek istiyor.

Yarın gece dönüyoruz. Eski düzenimize kavuşacağımız için mutlu ama buradaki sereserpelikten ayrılacağımız için de mutsuzum. Tabii bir de Çınar babasına kavuşacağı için seviniyorum. Unuttu mu, ne yapacak diye meraktayım. Ben de özledim tabii :))

Karaoğlan ve ben dönüyoruz yani....