Didim Güncesi

Perşembe gecesinden beri anneanne ve dedemizin yazlığındayız. Eskiden kendim için hazırladığım kocaaaaman valize şimdi Çınar'ın eşyaları kuruldu ki hazırlarken eskiden ne götürürmüşüm bu kadar diye düşünmeden edemedim. Şimdi birkaç şort, tişört yetti bile.


1,5 saat süren uçak yolculuğumuz çok rahat geçti. Hiç sesini bile çıkarmadan kucağımda oturdu fındıkkırdum. Muzurluğu elden bırakmadı tabii. Yanımızda oturan abla diğer tarafa baktıkça onun koluna dokundu, o bakınca hemen elini çekti. Uzun bir süre bunu tekrarladı. Abla bakınca surat gayet ciddi, sanki mıncıklayan o değilmiş gibi davrandı.

Çapkınlığından mı, muzurluğundan mı yaptı bilmiyorum ama tespit doğru. Yine sarışın.
Sarışın seviyor bu kez tescilledim.

Sonrasında da dedemiz bizi Bodrum'dan Didim'e kadar 1 saat arabayla götürürken de kucağımda uyudu.


Geldik, iyiyiz, mutluyuz. Yemekler anneanne tarafından yapılıyor, dedesiyle oyun ihtiyacını gideriyor. Bahçede havuzunda suyla, sahilde kumla oynuyor.

Gelir gelmez ilk öğrendiği kelime anneanne oldu. Tüm gün anneanne diye peşinden koşturuyor. Anneannesi ise bu durumdan acayip memnun. Bazen annannanne... diye takılıyor nerede duracağını bilemiyor. Bazen de ben anne diye çağırınca o da anne, anne, anne ya da annnne diye sesleniyor anneannesine. Uff ne çok anne yazdım.


Pek bir mutlu.

Tek sorun yemek yemiyor, yemiyor, yemiyor.

Bir de evde sessiz uyumaya alıştığı için burada kapı, pencere açık dışarıdan komşuların seslerini duyunca uyanıyor. Gündüz onu havuzda iyice yorup uyutmaya çalışıyorum.

Zaten ishalden dolayı çok zayıflamıştı. Şimdi daha bir zayıf görünüyor gözüme. Sürekli hareket ve yemek sıfır olunca olduğumuz yerde sayıyoruz galiba.
Dişten midir nedir çıkacaksa çıksın da artık rahatlayalım diyorum.
Yoruldum, yoruldum...

Foto koyamıyorum ama bir dahaki sefere fotolarla buradayız.