Uykusuz, gaz sancılı, bazen kaygılı bazen çok rahat ve mutlu ama "vardır şu 40'ın kerameti" diye beleyerek geçirdim ilk 40 günümüzü. Herkes 40'ı çıksın düzelir, 40'ı çıksın uykusu düzene girer, rahatlar, 40'ı çıksın sen rahatlarsın, 40'ı çıkmadan dışarı çıkarma dedi durdu. Bekledik şu 40'ı dedikleri çıkarma olayını. Çıktı da ne oldu? Anlatayım.
Ben dışarı çıkmak için 40 gün bekleyemedim doğrusu. Zaten daralmışım, uykusuzum, bir garip hissediyorum, sürekli duygusalım, gazından dolayı o ağladıkça ben de ağlıyorum bir de 40 gün evde hapsolamam dedim ve attım 20 günlükken kendimi dışarılara. Babaannemize gittik önce. Zaten bu arada güneşli günlerde yavaş yavaş dışarı çıktık. Üstünü giydirip, şapkasını takıp bahçeye çıktık, güneşlendik biraz. Hem o hava aldı hem ben. Bahçeye çıkma seansları ondan önce bana iyi geldi ki, sanki uzak bir yerlere tatile gidiyormuşcasına heyecanlıydım ve bahaneyle pijamalardan kurtulup giyiniyordum, saçımı tarıyordum. Bahçede kapıcıyı gördüğüme bile seviniyordum. Eee nadir, hatta tek sosyal faaliyetim buydu. Bir de eve görmeye gelenlerin yakasına yapışıp "ne oluuuur gitmeyiiiin" diyorduk Serkan'la ikimiz. Onlar da çocuk muhabbetinden biraz sıkılmışcasına kendilerini zor kurtarıyorlardı yakamızdan. Utanmasak "biz sabah kadar oturuyoruz zaten, siz de oturun bizimle, iki insan yüzü görelim" diyecektik.
40 banyomuzu yapıp, mevlüdümüzü de okutup çıkardık 40'ımızı. Dedikleri gibi oldu, benim üzerimden büyük bir ağırlık kalkmış gibi, kuş gibi hafiflemiş hissettim kendimi. O duygusallık ve ağlama nöbetlerim geçti.
Çınar'ın uykuları 45 günlükken daha düzenli oldu. Daha uzun uyumaya başladı. Tabii sabah4 'ten sonra sürekli gaz yapıp, ıkınarak uyuma-uyumama arası gözleri kapalı yatma diyorum ben ona, dışında daha da iyiydi.
Artık onu kucağımda daha rahat tutar oldum. Altını daha kolay almaya başladım. Banyosunda panik olmadım. Artık en azından 40 günlük deneyimli birer anne ve baba idik.
40'ından önce zaten çıkmamıza rağmen en azından artık büyüklerimiz tarafından onaylı diye düşünerek gönül rahatlığıyla çıktık dışarı.
Hep bekledim 40'ından sonra gazı geçer diye ama geçmedi. Şimdiki hedefim 3 ay. Umarım hayaller suya düşmez 3. ayımızda.
Neyse 40'ımızı uçurduk. Hayırlı olsun. Darısı diğer uçuracaklara.
Ben dışarı çıkmak için 40 gün bekleyemedim doğrusu. Zaten daralmışım, uykusuzum, bir garip hissediyorum, sürekli duygusalım, gazından dolayı o ağladıkça ben de ağlıyorum bir de 40 gün evde hapsolamam dedim ve attım 20 günlükken kendimi dışarılara. Babaannemize gittik önce. Zaten bu arada güneşli günlerde yavaş yavaş dışarı çıktık. Üstünü giydirip, şapkasını takıp bahçeye çıktık, güneşlendik biraz. Hem o hava aldı hem ben. Bahçeye çıkma seansları ondan önce bana iyi geldi ki, sanki uzak bir yerlere tatile gidiyormuşcasına heyecanlıydım ve bahaneyle pijamalardan kurtulup giyiniyordum, saçımı tarıyordum. Bahçede kapıcıyı gördüğüme bile seviniyordum. Eee nadir, hatta tek sosyal faaliyetim buydu. Bir de eve görmeye gelenlerin yakasına yapışıp "ne oluuuur gitmeyiiiin" diyorduk Serkan'la ikimiz. Onlar da çocuk muhabbetinden biraz sıkılmışcasına kendilerini zor kurtarıyorlardı yakamızdan. Utanmasak "biz sabah kadar oturuyoruz zaten, siz de oturun bizimle, iki insan yüzü görelim" diyecektik.
40 banyomuzu yapıp, mevlüdümüzü de okutup çıkardık 40'ımızı. Dedikleri gibi oldu, benim üzerimden büyük bir ağırlık kalkmış gibi, kuş gibi hafiflemiş hissettim kendimi. O duygusallık ve ağlama nöbetlerim geçti.
Çınar'ın uykuları 45 günlükken daha düzenli oldu. Daha uzun uyumaya başladı. Tabii sabah4 'ten sonra sürekli gaz yapıp, ıkınarak uyuma-uyumama arası gözleri kapalı yatma diyorum ben ona, dışında daha da iyiydi.
Artık onu kucağımda daha rahat tutar oldum. Altını daha kolay almaya başladım. Banyosunda panik olmadım. Artık en azından 40 günlük deneyimli birer anne ve baba idik.
40'ından önce zaten çıkmamıza rağmen en azından artık büyüklerimiz tarafından onaylı diye düşünerek gönül rahatlığıyla çıktık dışarı.
Hep bekledim 40'ından sonra gazı geçer diye ama geçmedi. Şimdiki hedefim 3 ay. Umarım hayaller suya düşmez 3. ayımızda.
Neyse 40'ımızı uçurduk. Hayırlı olsun. Darısı diğer uçuracaklara.
0 yorum:
Yorum Gönder